Psycholog radzi. PIERWSZA POMOC PSYCHOLOGICZNA

PIERWSZA POMOC PSYCHOLOGICZNA

Pierwsza pomoc psychologiczna to pomoc pierwszego kontaktu, której udzielić może każdy. Jest to wsparcie zapewnione osobie po trudnym i obciążającym psychicznie przeżyciu – rodzaj wsparcia emocjonalnego, które niejednokrotnie może uratować czyjeś zdrowie i życie.

Wolontariusz pomagający uchodźcom wojennym znajduje się często na pierwszym froncie psychologicznej walki. Spotyka w swojej pracy na co dzień osoby poranione, obciążone ciężkimi przeżyciami. Od jego działań wiele może zależeć. Chodzi o zapewnienie poszkodowanej osobie poczucia bezpieczeństwa, poprzez nasze „bycie” obok, czasem wyrażenie współczucia, a czasem tylko trwanie w milczeniu. Są osoby, którym pomaga mówienie o trudnych wydarzeniach i są takie, które wcale nie chcą rozmawiać. Trzeba to uszanować, czasem samo towarzyszenie drugiej osobie bywa wystarczającą pomocą.

Nie od dziś wiadomo, że rozmowa ma wartość terapeutyczną, ale do tego żeby dawała wsparcie osobie potrzebującej, musi spełniać pewne warunki. W rozmowie wspierającej najważniejsze jest uważne słuchanie i okazanie zrozumienia, a także spokojny, zrównoważony ton, dający poznać że mamy kontrolę nad sytuacją.

Poczucie bezpieczeństwa i poczucie kontroli wiążą się z uporządkowaniem i przewidywalnością wydarzeń. Uchodźcy są wyrwani z bezpiecznego świata, ze swoich domów i zmuszeni do ucieczki. Nic dziwnego, że żyją w poczuciu zagrożenia.

Przywrócenie poczucia bezpieczeństwa, choćby w niewielkim stopniu jest pierwszą i najważniejszą pomocą jaką możesz świadczyć swoim podopiecznym. Dlatego należy informować takie osoby o wszystkich procedurach jakim będą poddawane, odpowiadać cierpliwie na ich pytania, tak aby zminimalizować stres związany z nową, trudną sytuacją.

BĄDŹ PROAKTYWNY – wyrabiaj w sobie właściwą postawę wobec trudności

Proaktywność to taka postawa, która zakłada odpowiedzialność za swoje życie, świadome podejmowanie decyzji i wyborów, umiejętność wyznaczania i realizacji celów. Osoba proaktywna umie z wyprzedzeniem przewidywać i planować swoje działania, a także minimalizować skutki różnych nieprzewidzianych trudności. Osoba proaktywna nie martwi się na zapas, nie skupia nadmiernie na wyimaginowanych trudnościach, ale realizuje się w działaniu. Nie analizuje także bez końca swoich dotychczasowych błędów i porażek. Realnie ocenia każdą sytuację. Znacznie istotniejsza jest dla nie teraźniejszość niż przeszłość i przyszłość.

Proaktywność ułatwia działanie, koncentruje je na sprawach naprawdę istotnych. Niewątpliwie ma także wpływ na redukowanie lęku i zapewnia pokój i równowagę wewnętrzną, pozwala na właściwe zachowanie w każdej sytuacji i podejmowanie odpowiedzialnych mądrych decyzji. Wolontariusze, którzy są proaktywni lepiej radzą sobie z powierzanymi im zadaniami, są bardziej elastyczni i kreatywni w swoich działaniach. Nie skupiają się nadmiernie na sobie i swoich przeżyciach, ale na działaniu. Dzięki temu mogą działać efektywniej i lepiej służyć pomocą innym.

Proaktywność nie jest cechą wrodzoną. To postawa, którą można w sobie wypracować podobnie jak wiele innych nawyków, wymaga to jednak chęci, determinacji i wytrwałości.