Sprawiedliwość polega na takim usprawnieniu woli, aby człowiek mógł zawsze w swoim postępowaniu respektować prawa innych ludzi. Cnota sprawiedliwości jest najważniejszą cnotą regulującą stosunek jednostki do jej społecznego otoczenia. Wykracza poza indywidualne potrzeby i wychodzi naprzeciw innym ludziom, z którymi człowiek pozostaje w jakiejś zależności. Innymi słowy sprawiedliwość polega na tym aby oddać każdemu to co mu się od nas należy. Mamy tu do czynienia z poczuciem obowiązkowości czyli wrażliwości sumienia na prawa innych ludzi.
Dziecko musi nauczyć się w toku wychowania uzgadniać swoje potrzeby z wymaganiami dobra wspólnego i nie dopuszczać do zrobienia czegokolwiek, co mogłoby temu dobru wspólnemu przynieść szkodę. Inaczej pozostanie egocentrycznym człowiekiem o skłonnościach narcystycznych i egoistycznych, który nie będzie umiał przystosować się do wymagań życia społecznego. Budowanie sprawiedliwości jest istotnym zadaniem środowiska rodzinnego już od najmłodszych lat dziecka. To dlatego ważne jest dorastanie w pełnej rodzinie, która zapewnia poczucie bezpieczeństwa, poprzez wprowadzanie ładu społecznego.
Większość problemów emocjonalnych wynika z braku poczucia bezpieczeństwa, poczucia, że wszystko jest na swoim miejscu. Poczucie bezpieczeństwa wynika z dobrej organizacji świata (czasu i przestrzeni) dziecka przez odpowiedzialnych dorosłych. To porządek nie tylko materialny ale duchowy, to jasno wyznaczone normy i wartości, zawsze konsekwentnie egzekwowane przez rodziców. To uporządkowane życie rodzinne.
Problemy u dziecka wynikające z niewłaściwie kształtowanej cnoty sprawiedliwości:
- trudności w relacjach społecznych
- egoizm skupienie na sobie, brak empatii
- egocentryzm prowadzący do nerwic i depresji
- poczucie skrzywdzenia, przyjmowanie roli ofiary
- nieumiejętność nawiązywania bliskich przyjaźni
- trudności w określeniu własnej tożsamości płciowej
- fobie społeczne
Jak wychowywać dziecko do sprawiedliwości?
- wdrażanie dzieci do utrzymywania porządku
- przestrzegania obowiązujących zasad (obowiązki i reguły domowe).
- do udziału w życiu rodziny, uwzględniając zarówno przywileje jak i obowiązki
- gry i zabawy uczące współdziałania, współpracy, wzajemnej pomocy,
- uczenie dzielenia się z innymi, pomagania innym
- wolontariat,
- harcerstwo,
- sporty zespołowe wymagające współpracy i przestrzegania zasad fairplay
Należy pamiętać, że budowanie silnego charakteru to nabywanie sprawności moralnych i odbywa się ono podobnie jak nabywanie sprawności poznawczych, drogą ćwiczeń i wielokrotnych powtórzeń tych samych czynów. Praca nad nabywaniem sprawności jest nie tylko długotrwała, ale także wymaga dużego wysiłku. Usprawnianie psychicznych władz człowieka ma ogromne znaczenie w kształtowaniu zdrowej i silnej, chrześcijańskiej osobowości. W naturze ludzkiej zawiera się pewna potencjalność – plastyczność, podatność na formowanie. Jest ona oczywiście największa u dzieci, ale dorośli także poprzez właściwie ukierunkowane oddziaływania mogą z dobrym skutkiem pracować nad własnym charakterem. Jest to wręcz konieczne w związku zarówno z celem ostatecznym jak i doczesnymi celami pośrednimi. Im lepiej uformowany charakter tym lepiej funkcjonuje człowiek w świecie i jest lepiej uzdolniony do osiągania celów nadprzyrodzonych. Wychowanie dziecka to doskonała okazja do tego aby rozpocząć proces samowychowania i pracy nad sobą.